Regionalne Centrum Kultur Pogranicza zaprasza do udziału w spektaklu teatralnym „Śluby panieńskie". Ponadczasową komedię Aleksandra Fredry w wykonaniu artystów Teatru Klasyki Polskiej w Warszawie zobaczyć będzie można 1 marca 2024 o godzinie 10.30.
Wydarzenie jest częścią programu edukacyjnego Sztuka. Obecny! Jest on skierowany jest do szkół, jednak wydarzenie jest dostępne dla wszystkich zainteresowanych. Formularz zgłoszeniowy dla szkół dostępny tutaj.
Ponadczasowa komedia Aleksandra Fredry powstała prawie dwieście lat temu, w 1832 roku. Jej treścią jest miłość – główny temat teatru, źródło wszystkich dramatów, fundament każdej akcji, rdzeń postaci i najważniejszy wymiar metafizyczny.
Mimo złożonych ślubów, bohaterki nie są w stanie oprzeć się miłości, którą odkrywają jako najpotężniejszy, życiodajny żywioł. Klara i Aniela, buńczuczny Gustaw i sentymentalny Albin, wplątani w zabawne intrygi, po wielu zaskakujących zwrotach akcji ostatecznie dokonują szczęśliwych wyborów. Upragniona przez wszystkich miłość okazuje się nie tylko wielka, szczera i wzruszająca, lecz także, co najważniejsze, szczęśliwa i odwzajemniona.
Fredro opowiada swoją, ciekawie umotywowaną psychologicznie historię, wykorzystując elementy „strajku miłosnego”, figury obecnej już w starożytności w Lizystracie Arystofanesa, a także w polskiej XVII-wiecznej literaturze sowizdrzalskiej – w Sejmie panieńskim. Komedia, która dotyka serc, porusza, unosi.
Powstał w celu wypełnienia luki w teatrze polskim, jakim jest brak sceny systematycznie prezentującej repertuar narodowy. Sceny, która w swym stałym repertuarze, miałaby najwybitniejsze dramaty napisane po polsku. Teatr Klasyki Polskiej studiuje i wystawia najwybitniejsze polskie dramaty oraz adaptacje arcydzieł polskiej literatury dawnej zgodnie z ich literą i duchem, w oparciu o rzetelny warsztat i we współpracy z wybitnymi twórcami teatru.
Spektakle Teatru Klasyki Polskiej mają uzupełniać widoczne we współczesnym życiu teatralnym braki, pielęgnować aktorskie umiejętności, poszukiwać pełni brzmienia języka i tworzyć punkt odniesienia dla nowych aktów twórczego dialogu.
