SIKSA (ur. 21 listopada 2014 w Gnieźnie, zm. 27 lipca 2019 w Czechach) Córka Ciarki i Porażki z domu Freiheit. Pierwsze lata życia spędziła nie konkurując. Niezwykle uzdolniona, ukończyła czas próby nie uzyskując dyplomu. Będąc zaproszoną nie podjęła współpracy, następnie przeżywszy wielką miłość pisze piosenki o tematyce lirycznej. Łączy nieprecyzyjny warsztat z ograniczoną paletą. W jej twórczości widzimy zanikające już wiejskie chałupy, stare dworki, kępy drzew, trawy, szuwary, strumyki skąpane w popiele i popłochu. Dzikie gęsi szykują się do odlotu, podmiot schodzi w podziemie. Weteranka nigdy nie nazwana "Agnieszką Osiecką polskiego Undergroundu". Po wojnie SIKSA zamieszkała w ubytku przegrody międzykomorowej, udając szmer serca.
„SIKSA. Stabat Mater Dolorosa” - Musical o śmierci i dziewczynie
Musical oparty o płytę SIKSY „Stabat Mater Dolorosa” to performatywna realizacja marzenia o robieniu kina, gdzie zarówno marzenie, jak i kino jest żuciem gumy balonowej od dawna pozbawionej smaku. Nostalgiczne zaproszenie do roztańczonej opowieści o dziewczynie, która wraca do czasów dzieciństwa, kiedy to przebierała się za różne kobiety używając do tego szafy swojej mamy i wchodziła w role po to, by zadowolić samą siebie. Ten film to narzędzie do rekonstrukcji scen szczenięcych, a także barokowe pożegnanie z brokatem i jednorożcami. Stabat Mater Dolorosa wchodzi jak bagnet w posturę współczesności i całym swoim ciałem serwuje mikro-performanse wykonywane na własną odpowiedzialność.
Muzyka SIKSY jest scenariuszem, który postaci odrzucają, odgrywają, mielą, wypluwają, negują, potęgują, a kamera Piotra Machy jest jednym z narzędzi zbrodni, którym SIKSA chciałaby osobiście roz**ć współczesność. Jest to język sztuki, jakim SIKSA posługuje się od 2014 roku niemalże niezauważenie. Pistolet, dziewczyna i śmierć – to jest właśnie współczesność.
Tylko dla widzów dorosłych.
