Cudem słońca było zwyczajnie już dziś pojmowane i postrzegane zaćmienie słońca.

Zadajesz pytania, a więc już poddajesz w wątpliwość, choć jeszcze sobie tego nie uświadamiasz. Otoż to, niewykształcony prosty lud, religijnie ukształtowani (podatni na sugestie, z włączonym genem religii), wykształceni, oczytani, naukowcy, oraz niewierzący, którzy aby nimi się stać wcześniej wierzyli (ateizm/ niewiara to również religia wierzę-nie wierzę: dwa przeciwne bieguny). Wszyscy oni byli poddani indoktrynacji religijnej, wpisano im program wiary, doktryna im przewodzi. A poprzez wiarę łatwo kontrolować społeczność, prowadzić na sznureczku, na różańcu, na postronku. Łatwo manipulować, obniżać ich własną wartość, ktoś z góry nimi kieruje, oni sami są w swoich oczach malutcy i nieistotni.

Wierzyć mają nieświadomi, uśpieni, zaklęci podczas chrztu z zamkniętą szóstą czakrą (znak robiony na czole) co znaczy, że sami nie rozwiną osobistej duchowości, silnej wrodzonej intuicji, nie doznają duchowego przebudzenia, zdolności "widzenia", za to będą ślepo wierzyć poprzez matrycę religijną. Wzrastać duchowo nie musi, bo wystarczy jak się wyspowiada i wszystkie złe rzeczy wyrządzone innym i sobie również cofnie jednym zaklęciem, i tak w koło, przez całe życie. Smutne. I niedorzeczne, nieharmonijne. Fanatyzm religijny, poczucie winy i lęk zaprogramowany, że bez wiary człowiek czuje, że staje się niczym. Tymczasem wiara to poczucie słabości, niemoc, szukanie czegoś, co człowieko wskaże drogę, jakby sam organicznie tego nie czuł. Jest duchowo zablokowany, więc nie czuje, ktoś musi go ukierunkować, ustawić. I tu fałszywa potrzeba wiary jest działaniem ego. Dysharmonia, nierównowaga duchowa. Bez świadomości muszą wierzyć, nie mają innego wyjścia w świecie opanowanym przez religie.